Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει νέα μελέτη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την λειψυδρία στη Μεσόγειο, που εκτιμά ότι περί τους 20 εκατομμύρια ανθρώπους βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο λειψυδρίας, πράγμα που συνδέεται άμεσα με την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και άρα της περιοχής, αλλά και με την αναποτελεσματική χρήση του νερού.
Σύμφωνα με μελέτη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ «η περιοχή της Μεσογείου φιλοξενεί το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού που είναι φτωχός σε νερό (με λιγότερο από 1.000m³ ανά κάτοικο, ετησίως)». «Πρόκειται για 20 εκατομμύρια ανθρώπους, ιδίως στις νότιες και ανατολικές χώρες της περιοχής, που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό», επισημαίνει η σχετική μελέτη του Οργανισμού.
«Η κατάσταση της λειψυδρίας στη Μεσόγειο είναι ανησυχητική και είναι έτοιμη να επιδεινωθεί στο μέλλον», σημειώνεται στην μελέτη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, όπου υπογραμμίζεται πως «τα πρότυπα βροχοπτώσεων μεταβάλλονται συνεχώς, μειώνοντας τους ήδη περιορισμένους υδάτινους πόρους στην περιοχή της Μεσογείου». «Παρά τις αλλαγές αυτές, η ζήτηση αυξάνεται συνεχώς λόγω της αύξησης του πληθυσμού και της βιομηχανικής χρήσης», σημειώνεται στην ίδια έκθεση.
«Αυτή η επισφαλής ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κλιμάκωση της λειψυδρίας, δημιουργώντας ένα μέλλον όπου οι υδάτινοι πόροι στην περιοχή της Μεσογείου ενδέχεται να μην είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες απαιτήσεις των κατοίκων και των βιομηχανιών της», αναφέρεται στην ίδια έκθεση.
Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει στην περιοχή της Νοτίου Μεσογείου, ιδίως στην περιοχή Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής (MENA), που «βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της κρίσης λειψυδρίας, καθώς φιλοξενεί 15 από τις 20 χώρες με τη μεγαλύτερη έλλειψη νερού στον κόσμο». «Στην πραγματικότητα, οι απώλειες και η αναποτελεσματικότητα του νερού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις μεταφορές και την άρδευση, ανέρχονται σε περισσότερα από 100 km³ ετησίως, που αντιπροσωπεύουν περίπου το 45% της συνολικής ζήτησης νερού της περιοχής», αναφέρεται στην έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.
Εξάλλου, σε μακροοικονομικό επίπεδο, πολλοί υδάτινοι πόροι είναι διασυνοριακοί και απαιτείται κοινή διαχείριση και συνεργασία μεταξύ των χωρών από τις οποίες διέρχονται. Η ελλιπής διαφάνεια μπορεί να οδηγήσει σε συγκρούσεις, περιπλέκοντας την κατάσταση λειψυδρίας. «Για να αποφευχθούν αυτές οι συγκρούσεις, οι χώρες θα πρέπει να μοιράζονται ανοιχτά πληροφορίες σχετικά με τις πρακτικές διαχείρισης των υδάτων τους, δημιουργώντας ένα θεμέλιο εμπιστοσύνης», συστήνει στην έκθεσή του το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
Το παράδειγμα της WaterSec από την Τυνησία
Η WaterSec, μια τυνησιακή νεοφυής επιχείρηση, δημιουργήθηκε ως απάντηση στην απειλή της λειψυδρίας στην περιοχή. Στόχος της είναι η διαμόρφωση βιώσιμης συμπεριφοράς στην κατανάλωση νερού με τη χρήση καινοτόμου τεχνολογίας και έχει αναπτύξει αισθητήρες του Διαδικτύου των πραγμάτων συνδεδεμένους με έναν πίνακα οργάνων, επιτρέποντας στους χρήστες της να παρακολουθούν τη χρήση του νερού σε πραγματικό χρόνο, να εντοπίζουν μη φυσιολογικές συμπεριφορές, όπως διαρροές, και να δημιουργούν δυναμικές αναφορές. Επίσης, Προσφέρει εξατομικευμένες συστάσεις.
«Στην WaterSec, υιοθετούμε την αρχή ‘διαχειριζόμαστε μόνο ό,τι μετράμε’», επισημαίνει ο συνιδρυτής της, Slim Bouakez, προσθέτοντας: «Η ορθολογική αλλαγή στη συμπεριφορά των χρηστών μας αναδεικνύει την αυξανόμενη ευθύνη απέναντι στην κατανάλωση νερού».
Η WaterSec μοιράζεται ανοιχτά τα δεδομένα με τους τοπικούς φορείς του νερού για να τους βοηθήσει στις δραστηριότητές τους, προωθώντας μια συνεργατική προσέγγιση στη διαχείριση του νερού. Αυτή η διαφάνεια όχι μόνο ενδυναμώνει τους χρήστες, αλλά παρέχει επίσης πολύτιμες πληροφορίες για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, προωθώντας μια ολοκληρωμένη και βιώσιμη προσέγγιση για τη χρήση του νερού στην περιοχή της Μεσογείου.
«Αντιμετωπίζοντας την κλιμακούμενη κρίση της λειψυδρίας στη Μεσόγειο, είναι προφανές ότι δεν παλεύουμε μόνο με τη φυσική έλλειψη, αλλά και με ζητήματα εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Η κατάσταση αυτή απαιτεί μια στροφή που υπερβαίνει τις παραδοσιακές στρατηγικές διαχείρισης των υδάτων, απαιτώντας μια ολιστική προσέγγιση που περιλαμβάνει διαφάνεια, κοινή ευθύνη και τεχνολογική ολοκλήρωση», σχολιάζει ο Slim Bouakez.
Φωτογραφία: Unsplash
Discussion about this post