Σε δικαστική διαμάχη μπαίνουν για το θέατρο Βράχων και την ευρύτερη περιοχή οι δήμοι Βύρωνα, Δάφνης – Υμηττού και το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να κατοχυρώσουν υπέρ τους την έκταση των 104 στρεμμάτων. Η εμπλοκή προέκυψε μετά την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου, η οποία δικαιώνει 17 φερόμενους ως ιδιοκτήτες, καθώς αποδέχεται τους τίτλους ιδιοκτησίας από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ζήτημα θα απασχολήσει εκ νέου την Δικαιοσύνη, καθώς οι δήμοι Βύρωνα, Δάφνης – Υμηττού και το Ελληνικό Δημόσιο έχουν ήδη προσφύγει στον Άρειο Πάγο για να ξεκαθαρίσει οριστικά το ιδιοκτησιακό καθεστώς επί της έκτασης.
Η ιστορία ξεκινά το 1984 όταν η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη ως υπουργός Πολιτισμού είχε το όραμα να δημιουργήσει το θέατρο Βράχων στο πρώην λατομείο «ΕΛΚΟ – Εργάνη» και να προσφέρει στην Αθήνα, ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης έναν ξεχωριστό χώρο πολιτισμού για όλο το λεκανοπέδιο Αττικής. Όμως, τότε λόγω του επείγοντος, το Υπουργείο Πολιτισμού δεν μερίμνησε για την έκδοση διοικητικών και λοιπών αδειών και εγκρίσεων, ούτε δημιουργήθηκε φάκελος αρχείου.
Τα έτη 1984 και 1986 οι δήμοι Βύρωνα και Υμηττού και αργότερα κάνοντας χρήση του Νόμου 3852/2010 κατέλαβαν τμήματα της έκτασης, απέβαλλαν από τη συννομή τους τους φερόμενους ως ιδιοκτήτες. Με αυτόν τον τρόπο επιχείρησαν να κατοχυρώσουν υπέρ των Δήμων την χρήση της έκτασης. Παράλληλα, με σειρά εγγράφων οι δυο Δήμοι ζητούσαν από τους φερόμενους ως ιδιοκτήτες να αναγνωρίσουν την κυριότητα των εκτάσεων υπέρ των Δήμων με το επιχείρημα ότι το δικαίωμα χρήσης των επίδικων εκτάσεων τους παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο. Στο ίδιο πλαίσιο, οι δυο Δήμοι επικαλούνταν ότι με σειρά εγγράφων ότι τo 1984 «είχε παραγραφεί η αξίωση αντίστοιχης διεκδικητικής αγωγής από την πλευρά των φερόμενων ως ιδιοκτητών».
Το 2003 και 2005, οι δυο ομάδες των φερόμενων ως ιδιοκτητών κατέθεσαν αγωγή εναντίον των δυο Δήμων και του Ελληνικού Δημοσίου. Οι δυο αγωγές εκδικάστηκαν μαζί. Στο μεταξύ, το Πρωτοδικείο διέταξε την διενέργεια πραγματογνωμοσύνης προς εντοπισμό της ταυτότητας και της μορφής των επιδίκων εκτάσεων. Το 2009 διατάχθηκε και νέα πραγματογνωμοσύνη για να διαπιστωθεί εάν αυτές οι εκτάσεις περιλαμβάνονται στους τίτλους και εάν αποτελούσαν ή όχι δασική έκταση. Συνεκτιμώντας τις πραγματογνωμοσύνες, το πρωτοδικείο δικαίωσε την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου και το αναγνώρισε ως «κύριο των επίδικων γεωτεμαχίων».
Έτσι, λοιπόν, το 2016 το Δικαστήριο αποδέχθηκε την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου ότι τα επίμαχα γεωτεμάχια είναι «δημόσιες εκτάσεις οι οποίες περιήλθαν στην αποκλειστική κυριότητά του με την Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως το 1832, των πρωτοκόλλων του Λονδίνου το 1830» και πως αυτές οι εκτάσεις περιήλθαν στην κυριότητα του ελληνικού κράτους ως «εγκαταλελειμμένα από τους Οθωμανούς και καταληφθέντα και δημευθέντα από το ίδιο το ελληνικό κράτος κατά τον αγώνα της Ανεξαρτησίας, ως δάση με το βασιλικό διάταγμα του 1836, ως βοσκότοποι με το βασιλικό διάταγμα του 1833, ως αδέσποτα κτήματα με το βασιλικό διάταγμα του 1837 και τακτική ή έκτακτη χρησικτησία».
Όμως, ακολούθως οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες υπέβαλλαν έφεση, με το Εφετείο να αναγνωρίζει σε αυτούς την κυριότητα των εκτάσεων και όχι στο Ελληνικό Δημόσιο και τους δυο δήμους, ανατρέποντας την προηγούμενη απόφαση του Πρωτοδικείου. Το Εφετείο, λοιπόν, αναγνώρισε τους τίτλους ιδιοκτησίας των φερόμενων ως ιδιοκτητών που χρονολογούνταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τον ισχυρισμό ότι «η διαδοχή του Ελληνικού Δημοσίου από το Τουρκικό Δημόσιο δεν αφορά ακίνητα που κατά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και ακολούθως κατέχονταν από Έλληνες ιδιώτες έστω και χωρίς έγκυρο και ισχυρό τίτλο (ταπί, χοτζέτι ή βουγιουρδί)».
Αυτήν την απόφαση, λοιπόν, πρόκειται να προσβάλουν οι δυο Δήμοι και το Ελληνικό Δημόσιο. Στο μεταξύ, μαζί με το θέατρο Βράχων στις ίδιες εκτάσεις είχαν διαμορφωθεί αθλητικοί χώροι (δυο μεγάλα γήπεδα ποδοσφαίρου και τρία γήπεδα διαστάσεων 5 επί 5 μέτρων) που καθημερινά μπορούν να εξυπηρετούν έως 2.000 παιδιά από τους όμορους Δήμους.
Δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Η ΑΥΓΗ”
Discussion about this post